Tax Highlights for Real Estate – Marzec 2023

en

Zwolnienie dywidendy od podatku u źródła – niezbędny status rzeczywistego właściciela.

Zgodnie z przepisami ustawy o CIT jednym z warunków zastosowania zwolnienia od podatku u źródła przy wypłacie dywidendy jest dochowanie należytej staranności. W przeciwieństwie do wymogów dotyczących zwolnienia z podatku odsetek i należności licencyjnych, w przypadku zwolnienia dla dywidend ustawodawca nie wskazał bezpośrednio wymogu posiadania przez odbiorcę należności statusu rzeczywistego właściciela (ang. beneficial owner).

Dotychczas linia orzecznicza sądów administracyjnych w zakresie obowiązku weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela odbiorcy dywidend przez płatnika badającego możliwość zastosowania zwolnienia kształtowała się korzystnie z perspektywy podatników. Zdaniem sądów (np. wyrok NSA o sygn. II FSK 240/21 z 27.04.2021 r, WSA w Łodzi o sygn. I SA/Łd 505/22 z 04.10.2022 r.) w celu skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 22 ust. 4, spółka wypłacająca dywidendę nie ma obowiązku weryfikować, czy podmiot otrzymujący dywidendę jest jej rzeczywistym właścicielem, ponieważ taki wymóg nie został wprost określony w ustawie o CIT. Wymogiem stawianym przed podatnikiem w tym zakresie jest natomiast posiadanie udziałów spółki zależnej.

W nowym wyroku z 31 stycznia 2023 r. (sygn. II FSK 1588/20) Naczelny Sąd Administracyjny zmienił jednak pogląd w omawianej kwestii i stwierdził, że obowiązkiem płatnika w trakcie badania możliwości zwolnienia jest weryfikacja statusu rzeczywistego właściciela dywidendy. Zgodnie z orzeczeniem, dochowanie należytej staranności w trakcie analizy możliwości zastosowania zwolnienia obejmuje również weryfikację statusu rzeczywistego właściciela, choć taki warunek nie został bezpośrednio wskazany w ustawie o CIT, a także dyrektywie unijnej 2011/96/UE, do której odwołuje się NSA. Zdaniem sądu brak takiej weryfikacji stanowi nadużycie preferencji podatkowej.

NSA: przychody nierezydentów z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych nie podlegają pod WHT.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku II FSK 972/22 z dnia 14.02.2023 r. orzekł, iż usług ubezpieczeniowych nie można kwalifikować jako świadczenia o podobnym charakterze do gwarancji, tym samym nie stanowią źródła przychodów objętych podatkiem u źródła.

Inne stanowisko w tej kwestii zajmuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, który w interpretacji 0111-KDIB1-1.4010.270.2021.3.AW z dnia 21.09.2021 r. stwierdził, że płatnik jest zobligowany do poboru podatku u źródła z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych przez zagranicznego kontrahenta, ponieważ usługi tego rodzaju stanowią świadczenie o charakterze podobnym do gwarancji, które wymienione są w art. 21 ust.1 pkt. 2a ustawy o CIT. Do tego stanowiska nie przychylił się jednak WSA w Krakowie i uchylił wspomnianą interpretację. Ostatecznie sprawa trafiła na wokandę Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W uzasadnieniu do swojego orzeczenia NSA podkreśla m.in. różnice na poziomie językowym pomiędzy pojęciami ubezpieczenia oraz gwarancji. Jego zdaniem cechy konstytutywne obu świadczeń nie są na tyle zbliżone, żeby można było mówić o ich podobnym charakterze. Sąd zwraca również uwagę na fakt, że w przeciwieństwie do świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, umowa ubezpieczenia jest umową nazwaną o historycznie utrwalonym kształcie i powszechnie spotykanym w obcych porządkach prawnych. Innymi słowy w odróżnieniu od takich usług jak badanie rynku, zarządzanie, doradztwo, których zakres jest zmienny i trudny do uchwycenia, pojęcie ubezpieczenia ma swoje ugruntowane znaczenie.

Podatek od nieruchomości i opłaty za użytkowanie wieczyste stanowią koszy pośrednie.

Spółka jest podmiotem celowym utworzonym w celu realizacji konkretnego przedsięwzięcia polegającego na nabyciu działek i ich sprzedaży po przygotowaniu pod realizację inwestycji deweloperskiej podmiotowi trzeciemu. W związku z powyższym, w ramach prowadzonej działalności spółka dokonała zakupu szeregu działek gruntu na podstawie umów przeniesienia prawa użytkowania wieczystego oraz sprzedaży.

Po wykonaniu szeregu prac poprawiających stan prawny i faktyczny działek spółka zawarła umowę przedwstępną sprzedaży z potencjalnym nabywcą. Zawarcie ostatecznej umowy sprzedaży było uzależnione od spełnienia od szeregu warunków m.in. pokrycie wszelkich zobowiązań podatkowych (brak zaległości). Ponadto cena sprzedaży nieruchomości obejmowała wszelkie koszty poniesione przez spółkę związane z przystosowaniem nieruchomości pod realizację nieruchomości, w tym wydatki na użytkowanie wieczyste oraz podatek od nieruchomości. W związku z powyższym, spółka w ramach wniosku o interpretację indywidualną (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.316.2022.2.PK) zwróciła się do organów podatkowych z pytaniem, czy podatek od nieruchomości oraz opłaty za użytkowanie wieczyste powinny stanowić podatkowy koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży nieruchomości.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się ze stanowiskiem spółki jakoby wydatki z wyżej wskazanych tytułów stanowiły bezpośrednie koszty uzyskania przychodu. Organ podatkowy przyznał spółce rację w zakresie określenia wymienionych kosztów jako koszty uzyskania przychodów, lecz w jego ocenie stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie). Argumentując swoją decyzję Dyrektor wskazuje, że zarówno opłaty związane z podatkiem od nieruchomości, jak i wieczystym użytkowaniem gruntu, wynikają z samego faktu posiadania przez spółkę nieruchomości i są ponoszone niezależnie od celu w jakim zostały zakupione.

Liberalizacja przepisów dotyczących podatku od czynności cywilnoprawnych przy hurtowym zakupie mieszkań.

Minister rozwoju i technologii Waldemar Buda zapowiedział zmiany w projekcie nowelizacji dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych przy hurtowym zakupie mieszkań. Zgodnie z zapowiadanymi od miesięcy zmianami w ustawie o PCC, podmioty kupujące więcej niż pięć mieszkań miałyby zostać obciążone podatkiem w wysokości 6% naliczanym od zakupu kolejnej nieruchomości, niezależnie od jej lokalizacji.

W obecnej wersji, podatek ma być naliczany od zakupu więcej niż pięciu mieszkań w ramach jednej inwestycji. Zdaniem ministra zmiany w projekcie spowodują dywersyfikację geograficzną portfeli inwestorów oraz umożliwią indywidualnym klientom dostęp do lokali w każdej inwestycji.

Nowe rozwiązanie ma być wprowadzone w ramach poprawki do przyjętego przez rząd projektu ustawy o tanich kredytach na cele mieszkaniowe z oprocentowaniem 2%.