Przegląd prasy podatkowej 11–15.09.2023 r.

Jak skorzystać ze zwolnienia z CIT w przypadku inwestycji brownfield

Rzeczpospolita, 2023-09-11, Sebastian Bednarczyk

Jak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 lipca 2023 r., sygn. akt II FSK 139/21, zwolnieniem podatkowym jest objęty, w ramach dostępnego dla podatnika limitu, całkowity dochód uzyskany z działalności gospodarczej, jeśli mieści się ona w kodach PKWiU wskazanych w decyzji o wsparciu wydanej na podstawie ustawy o wspieraniu nowych inwestycji i jeśli jest prowadzona na wskazanym w niej terenie. W sprawie chodziło o podatnika, który uzyskał decyzję o wsparciu, na podstawie której będzie prowadził rozszerzoną działalność w jednym z zakładów. Realizowana inwestycja będzie polegać na dywersyfikacji obecnego procesu produkcyjnego z wykorzystaniem istniejących już w spółce aktywów. Podatnik zwrócił się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z pytaniem, czy zwolnieniem podatkowym objęty jest dochód wygenerowany z całej inwestycji, tj. zarówno z części już istniejącej, czy tylko z nowej inwestycji. Zdaniem podatnika zwolnieniu podlega całkowity dochód uzyskany z działalności, jeśli mieści się ona w kodach PKWiU wskazanych w decyzji o wsparciu oraz jest prowadzona na terenie wskazanym w tej decyzji. Organ uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Podatnik zaskarżył interpretację i wygrał.

Karę umowną za opóźnienie w dostawie towaru można ująć w kosztach

Rzeczpospolita, 2023-09-11, Maria Wnęk

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 lipca 2023 r., sygn. akt II FSK 137/21, orzekł, że przepis zawierający katalog wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów powinien być rozumianym w sposób literalny. W sprawie chodziło o spółkę, która w ramach działalności zawiera kontrakty ze swoimi klientami na dostawę sprzętu specjalistycznego. Kontrakty te określają m.in. daty realizacji dostaw i montażu zamówionego sprzętu medycznego, a także zawierają postanowienia o naliczeniu stosownych kar umownych w przypadku nieterminowego wykonania tych czynności. Dostawa sprzętu jest realizowana przez podmiot powiązany ze spółką, który dokonuje zakupu bezpośrednio od producenta. Zdarza się, że w trakcie realizacji kontraktów zachodzą sytuacje powodujące opóźnienia w dostawie sprzętu, niezależne od podatnika, powstałe z winy producenta. Postanowienia o karach umownych są narzucane w procedurze wynikającej z prawa zamówień publicznych. Mimo dochowywania przez podatnika należytej staranności w celu prawidłowej realizacji kontraktu, w określonych sytuacjach podatnik godzi się na zapłatę kar umownych w celu zachowania dobrych relacji i możliwości dalszej współpracy. Podatnik wystąpił z wnioskiem o interpretację i zapytał, czy kary umowne sa kosztem podatkowym. Organ uznał, że nie. Podatnik wniósł skargę i wygrał.

Kiedy można zastosować zwolnienie z WHT dla brytyjskiego podmiotu

Gazeta Prawna, 2023-09-11, Marlena Maliszewska-Michna, Grzegorz Ziółkowski, Honorata Green

W interpretacji z 14 sierpnia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.231.2023.1.AK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z podatnikiem i potwierdził, że koncepcja look-through odpowiada sytuacji podatnika, dlatego będzie on podlegał obowiązkowi podatkowemu w Polsce od dochodów uzyskanych z dywidend wypłacanych przez polską spółkę i jednocześnie będzie mógł korzystać ze zwolnienia przewidzianego w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Interpretacja ta potwierdza, że warunek posiadania odpowiedniego kapitału w spółce wypłacającej dywidendę może być spełniony również przez pośredniego udziałowca. We wniosku o wydanie tej interpretacji podatnik będący rezydentem Wielkiej Brytanii zwrócił się z pytaniem, czy w związku z tym, że bezpośredni udziałowiec polskiej spółki nie będzie rzeczywistym właścicielem dywidendy otrzymanej z Polski, to on, jako rzeczywisty właściciel dywidendy i jednocześnie pośredni udziałowiec polskiego podmiotu, będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu w Polsce od dochodów uzyskanych z dywidend i jednocześnie będzie spełniał warunek posiadania udziałów w celu skorzystania ze zwolnienia z podatku u źródła.

Ulga na złe długi nawet po dwóch latach

Gazeta Prawna, 2023-09-11, Mariusz Szulc

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31 sierpnia 2023 r., sygn. akt I FSK 305/19, orzekł, że wierzyciel może skorygować podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług, nawet gdy od daty wystawienia nieopłaconej faktury upłynęły dwa lata. Liczy się je od końca roku, gdy została wystawiona. Najnowszy wyrok NSA dotyczył irlandzkiej spółki z branży budowlanej, która od 2010 r. prowadziła działalność również w Polsce. Spółka pozostawała w ramach konsorcjum, które powstało, aby zbudować odcinek jednej z polskich autostrad. Zgodnie z wzajemną umową lider konsorcjum był odpowiedzialny za rozliczanie wszystkich usług budowlanych z zamawiającym, czyli Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad. Spółka zaś obciążała lidera konsorcjum połową kwoty wynikającej z faktury wystawionej na rzecz GDDKiA. Z wewnętrznej umowy wynikało też, że lider powinien zapłacić swoim partnerom w ciągu maksymalnie 49 dni od dnia otrzymania faktury. Problem powstał w związku z nieopłaconymi fakturami, które spółka wystawiła w lipcu 2012 r. W marcu 2013 r. powiadomiła ona lidera konsorcjum, że planuje pomniejszyć podstawę opodatkowania w ramach ulgi na złe długi. Minęło bowiem 180 dni od daty wymagalności niespłaconych faktur. Spółka nie otrzymała jednak dowodu, że zawiadomienie zostało skutecznie doręczone. Ostatecznie spółka zdecydowała się na wsteczną korektę swoich rozliczeń za listopad 2014 r. We wniosku o interpretację indywidualną spółka przekonywała, że ma takie prawo, ponieważ spełnione są wszystkie niezbędne warunki. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej był innego zdania i odmówił prawa do ulgi. Skoro sporne faktury zostały wystawione w lipcu 2012 r., to minęło więcej niż dwa lata od daty wystawienia faktury dokumentującej należność. Zgodził się z tym również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie; NSA uchylił jednak ten wyrok.

Właściciel składu zapłaci za oszustwo swojego kontrahenta

Gazeta Prawna, 2023-09-11, Mariusz Szulc

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 7 września 2023 r., sygn. akt C-323/22, orzekł, że przedsiębiorca prowadzący skład podatkowy odpowiada za rozliczenie daniny od wyrobu, który bez jego wiedzy został nielegalnie wyprowadzony z procedury zawieszenia poboru akcyzy. Chodziło o spółkę, która zajmowała się magazynowaniem i transportem produktów naftowych. W okresie od sierpnia 2005 r. do czerwca 2006 r. jako uprawniony właściciel składu podatkowego wysłała za granicę 196 przesyłek z olejami mineralnymi w ramach systemu zawieszenia podatku akcyzowego. Odbiorcą był podmiot z siedzibą w Słowenii. Na każdą z przesyłek wystawiono administracyjny dokument towarzyszący w czterech egzemplarzach. Kontrahent zwrócił spółce swoje egzemplarze z umieszczonymi na nich potwierdzeniami odbioru towarów i pieczęciami, które miał złożyć organ celny. Włoski fiskus nabrał jednak podejrzeń i poprosił o pomoc swój słoweński odpowiednik. Okazało się, że znaczna część przesyłek nie trafiła do Słowenii, a więc w każdym z tych przypadków doszło do oszustwa. Włoski fiskus uznał, że przesyłki zostały dopuszczone do konsumpcji na terytorium Włoch, gdzie doszło do nieprawidłowości. Spółka powinna więc uregulować należną od nich akcyzę na kwotę ok. 2,7 mln euro. Spółka odwołała się od jego decyzji, wskazując na przepis, zgodnie z którym powinno jej przysługiwać zwolnienie z podatku w przypadku utraty lub zniszczenia wyrobów na skutek czynników losowych lub siły wyższej. Spór trafił na wokandę włoskiego sądu kasacyjnego, który zawiesił postępowanie i zadał pytanie prejudycjalne. Zapytał, czy nawet w sytuacji, gdy do bezprawnego wyprowadzenia towaru ze składu podatkowego doszło na skutek działania podmiotu trzeciego, a właściciel składu podatkowego działał w dobrej wierze, nie może on się uwolnić od ciążącej na nim odpowiedzialności. TSUE orzekł, że tak.

Nieodpłatne świadczenie jest od razu przychodem

Gazeta Prawna, 2023-09-13, Paweł Jastrzębowski

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 31 sierpnia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.313.2023.2.AK, uznał, że spółka, która przy zawieraniu umowy kredytowej otrzyma gwarancje od podmiotu powiązanego, nie wykazuje przychodu z nieodpłatnych świadczeń w poszczególnych latach, proporcjonalnie do okresu trwania zabezpieczenia – rozpoznaje go od razu w dacie zawarcia umowy gwarancyjnej. Chodziło o spółkę, która zawarła z bankiem umowę o kredyt nieodnawialny oraz umowę o limit wierzytelności. Zobowiązania z tytułu obu umów zostały zabezpieczone poprzez gwarancje udzielone nieodpłatnie przez podmiot powiązany. Gwarancje te mogą być przedłużane, a określona w nich suma gwarancyjna może być obniżona lub podwyższona w zależności m.in. od warunków rynkowych, sytuacji finansowej spółki czy zmiany warunków kredytowania przez banki. Spółka poinformowała, że co roku wykazuje z tego tytułu przychód z nieodpłatnego świadczenia. Jego wysokość ustala na podstawie analizy cen stosowanych przez innych uczestników rynku (analiza danych porównawczych) zawartej w lokalnej dokumentacji cen transferowych. Zapytała, czy nie powinna rozpoznać go wyłącznie w dacie zawarcia umowy gwarancyjnej. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaznaczył, że dochód z nieodpłatnych świadczeń jest generowany jednorazowo w chwili, gdy jest otrzymywany; w kontekście bezpłatnych gwarancji oznacza to, że dochód pojawia się w roku podatkowym, w którym te gwarancje zostały udzielone. Organ podkreślił, że właśnie w tym czasie następuje zysk związany z brakiem konieczności płacenia za usługę.